Description
මයෙ දෑහට පෙනී පෙනී කෙල්ල උස්සාන වස්තරේ ගැලෙව්වේ. එකෙක් නෙමෙයි පිපාසාවෙන් හිටපු හැම එකාම කාල කාල හප කරල අන්තිම එකාට සැප මදිවෙලා කෙල්ල කපලා දාල ගියෙ.” තවත් මදි ලෙසින් පරංගි සිරුරට කොටමින් නොනැවතී කියවු උංගිරාළ අවසානයේ තම දියණිය සිහි කරමින් හඬන පළමු වතාව සේ මොරගෙඩි වන් කඳුළු කැට බේරමින් වැලපෙන්නට වුයේය. ගම්බිම් මංකොල්ලකමින්, වස්තුව එකතු කරමින් හිඳ මේ දුරු රටක, මේ අද දිනයේ, මේ මෙතන මේ කිතුල් ගහ යට දෙපළු වී යන්නට නියමිත ඉරණම සොයා ගවු සියදහස් ගණනක් දුර සිට මුදූ හතක් තරණය කර ආ අවාසනාවන්ත පරංගියාගේ ඉරණම පිළිබඳව සිතමින් නැග එන ඔක්කාරය මැද දෙපසට කඩා වැටුණු ගස් අතු දෙකක් සේ කඳෙන් එල්ලෙන සිරුරේ පලු දෙක දෙස නැවතත් බැලු හින්නි හාත්පස වට වී සිටින පිරිස අතරින් රිංගා ඈතට පියමැන්නේය. බෙහෝ දුරක් යන තුරු අංගවිඡේදනය කරන පරංගින්ගේ විලාප හඬවල් ඔහු පසුපසින් හඹා ආවේය.
